مبنای نظری دیگری که انتقاد از تفسیر فازاری و همکاران (۱۹۸۸) از حساسیت جریان نقدی-سرمایه ­گذاری از سوی آلتی^[۴۶] (۲۰۰۳) ارائه شده است که نشان داد که یافته ­های فازاری و همکاران (۱۹۸۸) به طور ساده از یک مدل نئوکلاسیک نتیجه گرفته می­شد که شرکت­های جوان­تر با یک نااطمینانی ‌در مورد جنبه_­­های رشدشان روبرو می­شوند و این نااطمینانی به وسیله حساسیت­های جریان نقدی، رفع می­ شود که در نتیجه، نشان­دهنده ارزش پتانسیل رشد بلندمدتشان است. درجه­بندی مدل آلتی (۲۰۰۳) نشان داد که سررمایه­گذاری به جریان نقدی برای تمام شرکت­ها، بعد از کنترل توبین Q، حساسیت دارد. در این مدل، حساسیت سرمایه ­گذاری-جریان نقدی برای شرکت­های کوچک­تر و جوان­تر با نرخ رشد بالا، بیشتر است. در حالی که، این شرکت­ها از طریق شناخت جریان نقدی، کیفیت پروژه­هایشان را درک ‌می‌کنند. از سوی دیگر، گومز (۲۰۰۱) و آبل و ابرلی^[۴۷] (۲۰۰۲و۲۰۰۴) چارچوب­های نظری را ایجاد کردند که ارتباطات مثبت جریان نقدی – سرمایه ­گذاری در غیاب ناکارآمدی­های بازار مالی، به وجود می ­آید (باچچتی و همکاران^[۴۸]، ۲۰۱۰).

۲- ۲- ۱۷- درماندگی مالی- سرمایه ­گذاری – جریان نقدی

در تحقیقات ابتدایی میلرومودیلیانی (۱۹۵۸)، تصمیمات مالی و سرمایه ­گذاری شرکت می ­تواند، در غیاب ناسازگاری بازار^[۴۹]، مستقل در نظر گرفته شود. بسیاری از تحقیقات ‌در مورد اطلاعات نامتقارن و ناکارایی­های بازارسرمایه نشان دادند که ناسازگاری­های بازار، تأمین وجوه خارجی را بسیار گران­تر از تأمین وجوه داخلی ‌می‌کنند.

با توجه به نظر میلر و مودیلیانی، اشخاصی مانند فازاری، هوبارد و پترسون^[۵۰] (۱۹۸۸) این بحث را عنوان می­­کنند که تصمیمات سرمایه ­گذاری شرکت که تقریباً باعث خروج تمام وجوه داخلی ارزان قیمت­شان می­ شود (و در نتیجه، ضریب پرداخت سود سهمی کمی دارند) دارای حساسیت بیشتری به نوسانات در جریان­های نقدی­شان، در مقایسه با شرکت­هایی که سود تقسیمی بالایی را پرداخت ‌می‌کنند، هستند. نگهداری وجه نقد، فرصت­های سرمایه ­گذاری یک شرکت را ثابت نگه می­دارد، یک کاهش در وجوه داخلی ممکن است باعث کاهش مخارج سرمایه­ای به وسیله شرکت­ها، با بهره گرفتن از کاهش هزینه­ های اطلاعاتی، شود. آن­ها گفتند که “اگر مشکلات اطلاعاتی در بازارهای سرمای همنجر به محدودیت­های مالی در سرمایه ­گذاری شود، آن محدودیت­ها باید برای شرکت­هایی که بیشتر درآمدشان را انباشته ‌می‌کنند، آشکارتر شود. اگر تأمین مالی از داخل شرکت و خارج شرکت تقریبا جایگزین مناسبی برای یکدیگر باشند، به هر حال، فعالیت­های نگهداشت باید اندکی سرمایه ­گذاری به وسیله شرکت را نشان دهند. شرکت­ها تمایل دارند که به آسانی با بهره گرفتن از تأمین مالی از خارج از شرکت، در هنگامی که تأمین مالی از داخل شرکت دارای نوسان است، برای هموار کردن سمایه­گذاری اقدام کنند” (آسکیگلو و همکاران^[۵۱]، ۲۰۰۵).

گومز^[۵۲] (۲۰۰۲) بحث می­ کند که بستانکاران حرفه­ای، که تنها بر جریان­های نقدی عملیاتی تأکید ‌می‌کنند، می ­توانند ‌در مورد عملکرد شرکت و توانایی آن­ها در انجام تعهدات اشتباه کنند. جریان نقدی عملیاتی مثبت گزارش شده نمی­تواند تضمین کند که شرکت به خوبی عمل می­ کند. شرکت­ها اگر جریان نقد عملیاتی خالص برای سرمایه ­گذاری و نیازهای مالی کافی نباشد، می ­توانند دچار مشکلات مالی شوند. گومز (۲۰۰۲) پیشنهاد می­دهد که تحلیل تمام جنبه­ های صورت جریان وجوه نقد (تمام طبقات با هم) می ­تواند برخی سیگنال­های درماندگی مالی را نشان دهد. به علاوه، سندر^[۵۳] (۲۰۰۲) بیان می­دارد که جرریان نقد کل منفی (مثبت) نمی­تواند همیشه نشانگر عملکرد مالی بد (خوب) شرکت­ها باشد. سندر (۲۰۰۲) از موارد وال-مارک^[۵۴] و کمارک^[۵۵] در تحلیل خود استفاده می­ کند. وال مارک از جریان نقد کل منفی، به دلیل سرمایه ­گذاری­های بزرگ در فعالیت­های اقتصادی خود، برخوردار است. ولی یک شرکت کامیار و در حال رشد است. در مقایسه، کمارک، که جریان نقد مثبت را گزارش ‌کرده‌است، با درماندگی مالی روبرو شد و در سال ۲۰۰۲ اعلام ورشکستگی کرد.

یک شرکت که به خوبی کار می­ کند معمولاً جریان نقد عملیاتی خالص مثبتی را تولید می­ کند و از جریان نقد اضافی بای نیازهای مالی و سمایه­گذاری استفاده می­ننماید (برای مثال خرید تجهیزات و دارایی و زمین و پرداخت بدهی). بر همین منوال ترکیب جریان نقد عملیاتی مثبت و جریان نقد فعالیت­های تأمین مالی و سرمایه ­گذاری منفی می ­تواند نشلانگر یک عملکرد مالی خوب باشد. ترکیب جریان نقد عملیاتی مثبت و جریان نقد حاصل از فعالیت­های سرمایه-گذاری منفی (به عنوان مثال خرید دارایی)، و جریان نقد حاصل از فعالیت­های تأمین مالی مثبت (برای مثال استقراض و افزایش سرمایه) همچنین می ­تواند بیانگر یک شرکت سالم و در حال رشد باشد. شرکت با فراوانی فرصت­های سرمایه ­گذاری روبرو است ولی دارای محدودیت در زمینه جریان نقد حاصل از عملیات است؛ ‌بنابرین‏ با بهره گرفتن از جریان نقد حاصل از فعالیت­های تأمین مالی ورودی برای استفاده از فواید فرصت­های سرمایه ­گذاری استفاده می­ کند.

یک شرکت هنگامی نشانه­هایی از درماندگی مالی را نشان می­دهد که نتواند مقدار وجه نقد کافی برای نیازهای خود را تولید کند. هنگامی که شرکت­های دارای درماندگی مالی به کمبود جریان نقد عملیاتی برخورد ‌می‌کنند، آن شرکت­ها از جریان­های نقد حاصل از فعالیت­های تأمین مالی و سرمایه ­گذاری برای پوشش این نقصان استفاده ‌می‌کنند. ترکیب جریان نقد عملیاتی منفی و جریان نقد مثبت تأمین مالی و سرمایه ­گذاری نشان­دهنده این است که یک شرکت با درماندگی مالی جدی روبرو شده است. این ترکیب بیان می­ کند که شرکت وجه نقد عملیاتی کافی ندارد و مجبور است دارایی­ ها را به فروش برساند و پول بیشتری را برای حل مشکلات مالی خود (و/یا سهام بیشتری را انتشار دهد) قرض کند. در این مورد، شرکت اگر با آن رویه در تولید مقدار وجه نقد عملیاتی کافی ادامه دهد، می ­تواند با نکول بدهی روبرو شود و دیگر نمی­تواند برای پوشش کمبودهای نقدینگی خود از جریان­های نقد ورودی حاصل از فعالیت­های سرمایه ­گذاری و تأمین مالی استفاده نماید (جانتادج^[۵۶]، ۲۰۰۶).

۲- ۲- ۱۸- سرمایه ­گذاری و جریان­های نقدی